Pierre(Petrus) De Man, mijn vader, was geboren op 25 april 1920 te Brussel (Sint Pieters Jette).

Zijn vader, Nicolas De Man, van Vlaamse oorsprong, was geboren te Moerzeke-Castel dichtbij de Schelde. Nicolas bracht zijn jeugd door in die landelijke streek waar hij reeds vroeg een passie voelde voor de natuur en de dieren. Zijn legerdienst bracht hij door in de gidsencavalerie. Zijn voorliefde voor paarden gaf hij trouwens door aan de hele familie.

Oorlogsinvalide (slachtoffer van mosterdgas) na de eerste wereldoorlog, was Nicolas een intelligent en gevoelig man, een autodidact, geboeid door geschiedenis en aardrijkskunde.

De moeder van Petrus, Diane Sergoynne, was geboren in Brussel en ze had voorouders in Frankrijk. Met een artistiek temperament was ze vlot en optimistisch met een bemoedigend karakter. Ze ontving een eerste prijs voor piano in het Muziekconservatorium te Brussel.

Later was Diane, mijn grootmoeder, eveneens thuis werkzaam als talentvolle modenaaister.

Petrus had een grote broer, Paul, overleden in zijn vroege jeugd, en een jongere zuster, Emilienne Jeanne.

Als kind was Petrus nogal eenzaam, een dromer, en zijn hobby’s waren bij voorkeur besteed aan tekenen en schetsen, en ook veel lectuur.

Hij startte dus het secundair onderwijs met een bijzonder interesse voor literatuur en geschiedenis.

Hij volgde eveneens een artistieke opleiding in de Academie te Brussel.

Tijdens de Tweede Wereldoorlog werd hij in Duitsland weggevoerd en bleef daar als gevangene gedurende de laatste twee jaar van de oorlog als gedwongen arbeider in een fabriek te Zwickau. Daar onderging hij zeer moeilijke omstandigheden en werd zijn gezondheid voor goed aangetast. Op een bepaald ogenblik werd hij nochtans belast met verpleegkundige zorgen in de ziekenzaal waar hij zijn toekomstige vrouw, Seraphina, mijn moeder, een Russische gevangene, leerde kennen.

Ik ben dus de dochter van Pierre (Petrus) De Man, Helene Nicole. vertaalster en dichter. Ik studeerde in Nederland en Brussel , nl. in het “Institut Libre Marie Haps” en behaalde een diploma licentiaat tolk en vertaalster. Ik werd later ook benoemd als beëdigd vertaalster bij de Rechtbank van Eerste Aanleg en daarna het Hof van Beroep te Brussel.

De loopbaan van Pierre (Petrus) De Man verliep als bediende en verzekeringsagent voor de “Algemene Verzekeringen van Frankrijk”. Met zijn collega’s vormde Petrus een klein orkest waarin hij optrad als violist.

Zijn vrije tijd besteedde hij aan schilderkunst, vooral olieverf, maar ook aquarel, houtskool, pastel en kunstfotografie. Ook graag paardrijden. Hij heeft uiteindelijk zijn eigen paard gekocht, “Joyeuse de Saint Aubin”.

Petrus was werkelijk een brave mens, goedaardig en altijd bereidwillig voor anderen. Omwille van zijn verlegenheid en gezondheidsproblemen had hij nochtans altijd te kampen met moeilijkheden om met zijn medemens te communiceren.

Hij werd lid van een vereniging die zich bezig hield met heemkunde en oudheidskunde en volgde bij de Rode Kruis een opleiding eerste hulp.

Heel zijn leven zou hij zijn passie tw. schilderen en fotograferen verderzetten. Hij nam deel aan enkele tentoonstellingen in Brussel-Evere in het Gemeentehuis en met de Vrienden van de Natuur en in Zemst-Eppegem (Hij was lid van de Kunstenaarsroute) die tentoonstellingen op touw zette in de “Schranshoeve”. Mijn vader, Pierre (Petrus) De Man, bleef altijd zeer bescheiden en zijn verlegenheid en modestie waren altijd een hindernis om een bredere bekendheid te bereiken.

Hij schreef ook gedichten en filosofische mijmeringen in het Frans en het Nederlands.

Hij overleed in Vilvoorde op 10 Februari 2008 na een lange en pijnlijke ziekte.

Zijn dochter Helene organiseerde een levensoverzicht van al zijn werken in 2010 met de medewerking van de Vrienden van de Natuur en de Gemeentelijke Diensten van Evere (Aula "Toots").

In juni 2018 werd een andere omzichtige tentoonstelling in Weerde, "d’Oude School" op touw gezet als hulde tien jaar na zijn overlijden.

© Helene de Man